L’Esquiròu que aimava tròp son trauc

Summary

Dins l’ubac d’una bèla còla que a doas cimas rondas coma una esquina de cameu, i aviá une seuva fresca. Quora lo soleu d’avost rabina lei prats dau vilatge, fendascla la terra dei camps e agota lei fònts, dins aquela forèst, l’aire demorava fresc e suau, lei flors s’espompissián e embaussemavan.

Aquí, creisson afrescolidas, d’escabiosas ròsas, de m a rgaridas tant largas coma d’escuts de cinc francs, e, pus escondudas, se podiá trobar gençanas de la color d’un cèu de mistrau. Lei liris martagons, aliscats coma de princes, se recantonavan dins la comba mai secrèta e mai fresca.